Δώρο… γενεθλίων στον πελάτη!

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Και επειδή ήθελε δώρο για τα γενέθλιά του, δεν γινόταν να μην του το προσφέρεις. Η συνήθεια που έγινε λατρεία ή αν θέλετε καλύτερα άλλη μια φάπα της μεγαλύτερης ομάδας που γέννησε ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός, του μπασκετικού Παναθηναϊκού απέναντι στους ερυθρόλευκους.

Δεν υπάρχουν λόγια για την αρμάδα του Ομπράντοβιτς, ακόμη δεν έχει βρεθεί ζυγαριά που θα «αντέξει» να μας πει πόσο είναι το βάρος αυτής της φανέλας. Όταν κάπου μισά της τρίτης περιόδου ο Παναθηναϊκός βρέθηκε 10-11 πόντους πίσω, ίσως πολλοί ακόμη και πράσινοι θα είπαν μέσα τους ότι οδεύουμε προς το τέλος εποχής.

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις βέβαια γι’ αυτή την ομαδάρα. Θα θυμάστε και πέρσι, όταν οι «ειδικοί» (τρομάρα τους) την είχαν «αποκλείσει» από την Ευρώπη και με πόση άνεση έβαλε τελικά και το έκτο το αστέρι στη Βαρκελώνη. Aπό τη στιγμή που το πήγε το ματς στο πόντο, το είχε πάρει κιόλας ο Παναθηναϊκός, καθώς η μπάλα ζύγισε.... τόνους όταν την είχαν τα άτιτλα ερυθρόλευκα χέρια. 

Ειδικά του φουκαρά του Σπανούλη, τον οποίο συνεχίζει να διασύρει σε κάθε μεταξύ τους ραντεβού ο τεράστιος Ζέλικο. Όπως τον έκανε παίκτη, έτσι μπορεί και να τον εξαφανίζει όποτε γουστάρει. Στην τελευταία μάλιστα επίθεση έμεινε τελευταίς στη σέντρα γιατί ήξερε πως αν πάρει τη μπάλα θα του έμενε στα χέρια. Στην υγειά των Αγγελόπουλων με τα ωραία τους μπλουζάκια τα φράγκα που τους έφαγε... 

Ήταν μια ακόμη μαγική βραδιά στο Ελληνικό και προσωπικά χαίρομαι που την έζησα κι αυτή live. Το χρωστούσα άλλωστε στον εαυτό μου και την ομάδα αφού να ξέρετε πως πλέον μετράω τρία στα τρία στη «γκαρσονιέρα» όπως λέμε οι Παναθηναϊκοί το συγκεκριμένο γήπεδο, αφού το ΣΕΦ είναι το «εξοχικό» μας. Σε δύο τελικούς έλειψα από το συγκεκριμένο γήπεδο, δυο κούπες πήραν οι Ολυμπιακοί. Πήγα και κάθισα στην γνωστή μου θέση στην κερκίδα (Αγγελε στο είπα και… δεν έχασες ε;) και όλα πήραν το δρόμο τους. Πάντα τέτοια να έχουμε…