Που το πάνε τελικά;

Οι μέρες περνούν, η συσπείρωση αρχίζει (έστω και καθυστερημένα) να παίρνει σάρκα και οστά όμως κάποιοι εξακολουθούν να… πονάνε. Όταν έχεις μάθει να ζεις, να επιβιώνεις και να κονομάς από τη διχόνοια και την «σμίκρυνση» του Παναθηναϊκού, λογικό είναι να σαμποτάρεις την όποια προσπάθεια σωτηρίας.

Εχω «παρακαλέσει» τον εαυτό μου να αποφεύγει να ακούει συγκεκριμένες εκπομπές στο ραδιόφωνο, να διαβάζω συγκεκριμένα δημοσιεύματα και γενικώς οτιδήποτε τέτοιο μου διαταράσσει την  Παναθηναϊκή μου υγεία. Δύσκολο όμως να το κάνεις και στην πράξη και κάπως έτσι έπεσα και σήμερα στη «λούμπα».

Τα… αποκλειστικά που μοιράζει ο Τσάκας να δίνουν και να παίρνουν και τα πρόθυμα και δημοσιογραφικά παντελώς ανύπαρκτα παπαγαλάκια να τα αναπαράγουν και να μας τα πουλάνε με υφάκι ως «σίγουρα». Τι τραβάμε ρε πούστη με τον κάθε απίθανο ώρες – ώρες και πραγματικά πόσες αντοχές να έχουμε ως άνθρωποι;

Αντί να ζητήσουν μια συγνώμη και να μπούνε στα λαγούμια τους μετά το 6μηνο σότο, συνεχίζουν να παραμυθιάζουν τον κόσμο. Ποντάρουν στην ανοχή του και στο ότι ακόμη δεν τους έχει ξεφωνίσει. Αν νομίζουν ότι θα κρατήσει για πάντα αυτό, μάλλον είναι γελασμένοι. Φακελωμένους τους έχουν όλους και ότι γράφει δεν ξεγράφει. Το να κάνεις μια λάθος εκτίμηση και να πέσεις έξω είναι φυσιολογικό και μπορεί να συμβεί στον καθένα. Το να επιμένεις και να προσπαθείς να τους βγάλεις όλους τρελούς, πάει πολύ…