Δεν ξεχνιέται η λάσπη!

Με ρωτάνε πολλοί φίλοι γιατί «κυνηγάω» εσχάτως τα «τσακάκια» και δεν τα αφήνω στα λαγούμια που έχουν κρυφτεί. Σωστή η ερώτηση υπό την έννοια ότι νταβατζιλίκια και αστυνομίες Τύπου είναι πρακτικές που συνήθως δεν με αφορούν.

Αρκεί φυσικά να μην με έχει πειράξει κάποιος, να μην μου έχει ρίξει λάσπη και να μην έχει προσπαθήσει να με στοχοποιήσει και να με βλάψει προσωπικά. Εκεί είναι που μετά δεν πρέπει να τον αφήσεις σε χλωρό κλαρί. Tο να ξεφτιλίζονται μόνοι τους είναι δικαίωμά τους και κανείς δεν θα τους το αφαιρέσει. Κάποιοι άλλωστε το έχουν... κερδίσει το προνόμιο αυτό με την πορεία τους στο χώρο. Γνωστά είναι αυτά και στην τελική δεν τρέχει και τίποτα. 

Δεν ξεχνάω λοιπόν τι λάσπη είχε πέσει τόσο σε μένα προσωπικά όσο και σε 3-4 ακόμη ανθρώπους που προσπαθούσαν επί πέντε μήνες να μιλήσουν με τη φωνή της λογικής. Τι για «τσάτσους του Πατέρα και του Βγενόπουλου» ακούγαμε και διαβάζαμε, τι για «αντι – Παναθηναϊκούς που δεν θέλουν την… εκτόξευση», τι ότι «εμείς κάνουμε ρεπορτάζ και εσείς… εξυπηρετήσεις» και ότι άλλη παπαριά μπορεί να κατέβει στου καθενός το κεφάλι.

Ακούστε "λογική". Να εκτοξεύεται δηλαδή ο Παναθηναϊκός και εγώ να είμαι απέναντι; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Ή για να σας το πω και αλλιώς, πόσο μαλάκας θα πρέπει να είναι κάποιος για να πιστέψει κάτι τέτοιο; Φυσικά το ποιος έκανε ρεπορτάζ και το ποιος εξυπηρετήσεις φάνηκε στην πορεία. Και το παιχνίδι με τον Τσάκα δεν το έπαιξαν ένα δύο άτομα που είχαν πιάσει δουλειά κάθε πρωί στην Ηρώδου Αττικού, αλλά πολλοί περισσότεροι. Ε δεν γίνεται όλοι αυτοί να βγαίνουν ατσαλάκωτοι και να μην ζητάνε έστω και μία συγνώμη; Κατανοητό;