Ο εχθρός ήταν… εκτός!

Ναι, το ξέρω ότι όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι (και) επαγγελματικά με τον Παναθηναϊκό έχω φτιάξει χιλιάδες φίλους. Και εχθρούς βεβαίως - βεβαίως, αν και για δαύτους δεν μου καίγεται καρφί. Μόνο οι φίλοι με νοιάζουν. Αυτοί που βαδίζουμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια στα ίδια παναθηναϊκά μονοπάτια.

Που μπορώ να τους κοιτάω στα μάτια και να μοιραζόμαστε τόσες και τόσες στιγμές. Να καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον στην κερκίδα και να γουστάρουμε βλέποντας το οποιοδήποτε τμήμα του συλλόγου. Και χαίρομαι πραγματικά που την έχω αυτή τη δυνατότητα. Ειδικότερα όταν στις μέρες μας τόσοι και τόσοι «συνάδελφοί» μου δεν μπορούν να περάσουν ούτε απ' έξω από τα συγκεκριμένα γήπεδα. Δεν μπορούν να δουν face to face τον κόσμο της ομάδας με τα ψέματα που του έχουν αραδιάσει.  

Εκείνο πάντως που ακολούθησε την απόλυσή μου από το Gazzetta και το Leoforos ήταν πραγματικά τρομερό και με «ανάγκασε» να φτιάξω αμέσως μια προσωρινή στέγη. Αφενός για να σας ευχαριστήσω για όσα μου γράψατε και αφετέρου για να περνάμε την ώρα μας μιλώντας για την καψούρα μας τον Παναθηναϊκό..

Πρόκειται βέβαια για κάτι εντελώς πρόχειρο και προσωρινό, διότι το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τα ξαναπούμε και αλλιώς. Θα φτιάξουμε ένα νέο πράσινο σπίτι και θα τα λέμε από εκεί μέσα. Δυνατά και Παναθηναϊκά. Όπως πάντα. Αυτό είναι κάτι που το χρωστάω τόσο στον εαυτό μου, όσο και σε αυτούς που μου έκλεισαν προσωρινά το στόμα. Και ασφαλώς στα παιδιά που μου το ζητάνε καθημερινά.   

Διάβασα τα σχόλια που αναρτήσατε για μένα στις πρώην σελίδες μου, πήρα εκατοντάδες μηνύματα στο facebook, ένας μικρός χαμός έγινε επίσης στο φόρουμ τον greenwebfans, αλλά και σε πολλές ακόμη πράσινες φωλιές που υπάρχουν στο διαδίκτυο. Το τηλέφωνό μου επίσης δεν σταμάτησε να χτυπάει και να ξέρετε καλά πως όλα αυτά ήταν η καλύτερη παρηγοριά στον άρρωστο Νικόλα.

Χαίρομαι επίσης που παρά την κρίση και ξέροντας ότι δεκάδες αρκετά καλοί συνάδελφοί μου παραμένουν άνεργοι, είχα ήδη αρκετές και σοβαρές προτάσεις τις οποίες και εξετάζω. Σύντομα λοιπόν θα πρέπει να αποφασίσω. Γιατί μπορεί ο Παναθηναϊκός να είναι η τρέλα μου, όμως επίσης είναι και αυτό από το οποίο ζω.

Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο και μοιάζει δύσκολο να το μάθω στα 37. Δημοσιογράφος είμαι. Απλά δεν έκρυψα από την πρώτη στιγμή τις οπαδικές μου προτιμήσεις κι αυτό φαίνεται πως χαλούσε πολλούς απατεώνες και επαγγελματίες ψεύτες στην πιάτσα. Πόσο μάλλον αν δεν είσαι απλά φίλαθλος της ομάδας, αλλά και οπαδός. Γιατί μέσα μου, αλλά και έξω μου, αισθάνομαι ΘΥΡΑ 13.

Να ξέρετε πάντως πως το θεωρώ εκατό φορές πιο τίμιο, από το ψέμα που σας πλασάρουν τόσοι και τόσοι «συνάδελφοί» μου για να επιβιώσουν. Ας μην το συνεχίσω, διότι δεν είναι τα συγκεκριμένα λαμόγια το θέμα μας. Πάμε να πούμε δυο λόγια για την ταμπακιέρα και τα ξαναλέμε αργότερα. Είπαμε άλλωστε πως δεν θα χαθούμε.

Στο αντίο μου, έγραψα ξεκάθαρα ότι για να φύγω από τα δύο συγκεκριμένα σάιτ υπήρξε ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ οπότε και εσείς με το δίκιο σας έχετε φαγωθεί να μάθετε τι παίχτηκε. Για να μην μπερδεύεστε λοιπόν, επειδή έχω ακούσει πολλά και διάφορα σενάρια, ο εχθρός αυτή τη φορά ήταν. εκτός.

Το λέω αυτό διότι πολλοί έχετε υποθέσει ότι μπορεί ας πούμε να υπήρξε δάκτυλος του Τζίγκερ επειδή του έχω ασκήσει και του ασκώ σκληρή κριτική. Καμία σχέση. Μπορεί να έχει διαβάσει (δικαίως) τα μύρια όσα ωστόσο ουδέποτε έκανε κίνηση για να με πειράξει από τη δουλειά μου κι αυτό του το αναγνωρίζω. Αλλοι θυμηθήκατε μια κόντρα που υπήρξε με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και διάφορα σκηνικά που είχαν λάβει χώρα μαζί του. Ξεχάστε το κι αυτό.

Για να μην το κουράζουμε, ούτε από εκεί έγινε η «δουλειά». Οι απέναντι ήταν εκείνοι που θέλησαν να με εξαφανίσουν καθώς φαίνεται πως τους πόναγαν πολύ αυτά που διάβαζαν. Σε μια εποχή που κάποιοι θέλουν τον αναγνώστη πρόβατο, σε μια εποχή που οι περισσότεροι δημοσιογράφοι δίνουν (με το αζημίωτο) μέχρι και κώλο, οι αντίθετες φωνές είναι λίγες. Τους πονάνε και γι' αυτό ψάχνουν τρόπο να τις εξοντώσουν. Αυτό είναι όλο. Καλώς σας βρήκα και τα ξαναλέμε με την πρώτη ευκαιρία.