EΥΧΑΡΙΣΤΩ που υπάρχετε!

Δεν υπάρχουν λέξεις να πιάσεις να γράφεις για την αρμάδα αυτή. Η γλώσσα είναι πολύ φτωχή για να περιγράψεις τη μεγαλύτερη ομάδα που πέρασε ποτέ από τον ελληνικό αθλητισμό.

Μόλις γύρισα από το ΟΑΚΑ και βγάζω από πάνω μου τη γνωστή σε όλους φανέλα με το τεράστιο 6 μπροστά και τις πόλεις που γράψαμε ιστορία από πίσω. Την έβαλα και ήθελα να τη χαρώ, γιατί σε λίγες μέρες θα είναι… παλιά και ξεπερασμένη. Ο Εξάστερος θα γίνει Εφτάστερος και θα μας βάλει σε νέα... έξοδα. Κάθε χρόνο τα ίδια, αλλά χαλάλι του. Τα πιο γλυκά λεφτά είναι να δίνουμε για να αγοράζουμε μπλουζάκια με αστέρια πολλά.   

Μπορεί όλοι να γίναμε Παναθηναϊκοί από τη μπάλα, όμως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός δεν είναι απλά το καμάρι μας αλλά αυτό που λέμε η… ΚΑΒΛΑ ΜΑΣ. Ανοίγει η καρδιά σου να πηγαίνεις στο ΟΑΚΑ και ξέρεις ότι πάντα θα φύγεις «γεμάτος», ανεξάρτητα από το πόσα θα τους ρίξεις στο κεφάλι. Μια ομάδα που σφύζει από υγεία, μια ομάδα που σε κάνει να φουσκώνεις από υπερηφάνεια αλλά και που σου διώχνει (σε κάποιο βαθμό) τα φαρμάκια από το ποδόσφαιρο.

Όλοι μας το έχουμε πει και θα συνεχίσουμε να το λέμε το «ευτυχώς στη ζωή που υπάρχεις και εσύ». Και ένα ευχαριστώ σε αυτό την ομάδα και μόνο για την ύπαρξή της είναι το λιγότερο. Η βραδιά ήταν ονειρεμένη και παρότι μας έφυγε η ψυχή μια χαρά μας ήρθε. Δεν ξέρω πόσο κόσμο είχε μέσα. Σίγουρα πάνω από 25 χιλιάρικα, ίσως και πολύ παραπάνω. Μιλάμε για λαϊκό προσκύνημα.

Ο ένας να κάθεται πάνω στον άλλον και κανείς να μη διαμαρτύρεται. Μια πελώρια πράσινη αγκαλιά, ένα κολαστήριο από το οποίο όσο κι αν το πάλεψαν οι Εβραίοι ζωντανοί δεν γινόταν να βγουν. Ραντεβού στην Πόλη για το έβδομο. Και όποιος πιστεύει ότι η ΤΣΣΚΑ είναι φαβορί, ας μη φάει καλύτερα. Του έχει… γλαρόσουπα ο Ζοτς.  Καλά θα περάσουμε…