Και τι να πεις...

Όσοι κλικάρετε (καλό ε;) συχνά εδώ μέσα θα έχετε παρατηρήσει ότι έχω «χαθεί» τώρα τελευταία. Μία στις τόσες ανεβάζω ανάρτηση και χωρίς πολλά – πολλά. Και δεν φταίει το 5ήμερο που κατέβηκα στα (πράσινα) Χανιά, γιατί αν είχα όρεξη και λάπτοπ θα έπαιρνα και κάθε τρεις και λίγο θα σας ζάλιζα.

Ναι, ένας αρκετά ισχυρός λόγος της απουσίας μου είναι ότι δεν είμαι και στα καλύτερά μου από πλευράς ψυχολογίας. Δεν σας κρύβω πως δεν έχω χωνέψει ακόμη αυτό που μου συνέβη σε επαγγελματικό επίπεδο και ίσως μου πάρει λίγο καιρό ακόμη. Η ανεργία χτυπάει πολύ κόσμο, ωστόσο είναι διαφορετικό να χάνεις τη δουλειά σου επειδή αυτή βάρεσε κανόνι ή επειδή δεν την έκανες καλά και άλλο επειδή την… έκανες μια χαρά. Αυτό το τελευταίο είναι που στη βαράει στο κεφάλι και σε τρελαίνει.Και μέχρι να επανέλθω στο επίπεδο που εγώ θέλω για τον εαυτό μου, θα είμαι στα κάτω μου.

Από την άλλη πραγματικά δεν έχω κάτι νεότερο να γράψω για τον Παναθηναϊκό. Τουλάχιστον κάτι ουσιαστικό. Η κατάσταση αυτή έχει κουράσει τους πάντες, μας έχει όλους πια φτάσει στα όριά μας. Προσωπικά έχω εξαντλήσει τις αναφορές στο γιατί φτάσαμε ως εδώ, τι έφταιξε κατά τη γνώμη μου και τι πρέπει να γίνει έστω και τώρα. Αλλά το θέμα μας ξεπερνάει πλέον όλους και το μπαλάκι έχει πάει αλλού. Βασικά στον Τζίγκερ που κάνει ότι μπορεί για να διαλύσει την ομάδα και στον Βγενόπουλο ο οποίος όσο και να προσπαθεί μοιάζει απίθανο να βγάλει άκρη.

Το έγραψα και τις προάλλες, το λέω και τώρα. Δεν βλέπω φως. Θα είναι θαύμα να αλλάξει κάτι στις 8 Μαίου και μακάρι να πέσω έξω. Παρότι κάποιοι προσπαθούν και την ψάχνουν συνεχώς. Και ένας από αυτούς ξέρω ότι είναι και ο Γόντικας που το παλεύει να βγάλει μια άκρη κι ας μην φαίνεται.Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν την σκαπουλάρουμε με καμιά λύση ανάγκης, η ομάδα ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, τουλάχιστον άμεσα, ανταγωνιστική, καθώς όσο περνάει ο καιρός η ψαλίδα θα ανοίγει. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στο αγωνιστικό, αλλά και στα υπόλοιπα που ξέρετε και είδατε και ακόμη και φέτος τι ρόλο παίζουν..

Από τη μία το αυτί του Τζίγκερ δεν ιδρώνει με τίποτα. Από την άλλη ο Βγενόπουλος δεν είναι όσο δυνατός ήταν το 2008 για να πει «σήκω και φύγε Γιάννη και θα πληρώσω εγώ τα σπασμένα σου» και έχει κολλήσει με τη ΓΗΠΕΛ. Βέβαια, κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται ότι το θέμα του γηπέδου κρύβει «αρκούδες» και πλέον οι ατάκες αυτές δεν βγαίνουν μόνο από το στόμα του… ρίψασψη Το είπε και ο Θανάσης, το είπε και ο Μακρόπουλος, το λένε όσοι πάνε να μπλέξουν με την ιστορία αυτή ή έστω να την ξεμπλέξουν.

Μα ακόμη κι αν δεν υπάρχει τίποτα το «σκοτεινό», δεν καταλαβαίνω το λόγο που ο Τζίγκερ δεν εμφανίζεται σαν άντρας μπροστά (και όχι μέσω κύκλων που παρά την φιλότιμη προσπάθεια των... ανεξάρτητων ΜΜΕ δεν πείθουν κανέναν απ' όσους διαθέτουν το... στοιχειώδες IQ), να ανοίξει τα χαρτιά του, να κλείσει το θέμα και να… ξεφτιλίσει τον Βγενό που και καλά πατάει εκεί πάνω. Ετσι δεν λένε οι τσάτσοι του; Ας τον διασύρει λοιπόν και μετά τον κράζουμε και οι υπόλοιποι. Προσωπικά κανένα πρόβλημα δεν θα έχω να το κάνω, ούτε καμία ΑΠΟΛΥΤΩΣ σχέση έχω μαζί του. Απλά βλέπω ότι προσπαθεί (σωστά ή λάθος, θα φανεί στην πορεία) να βοηθήσει και εγώ όποιον βοηθάει τον Παναθηναϊκό τον στηρίζω.   

Το θέμα βέβαια δεν είναι ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Το θέμα για ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ έχει εξαντληθεί και άθελά μας κάποιοι, ηθελημένα και με γερή κονόμα κάποιοι άλλοι, μπηκαμε σε έναν εμφύλιο που άκρη δεν θα βγάλει. Βασικά μας βάλανε σε κάτι που μοιάζει με εμφύλιο, γιατί επί της ουσίας δεν είναι. Από τη μία πλευρά υπάρχει ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ και από την άλλη ο Τζίγκερ. Καμία σχέση δηλαδή οι δύο πλευρές, σαν τη μέρα με τη νύχτα ένα πράγμα… 

Το ΒΑΣΙΚΟ θέμα λοιπόν είναι ότι απ’ όλα αυτά δεν βγαίνει ουσία, ο κόσμος μπερδεύεται και αγανακτεί. Και βασικά μπερδεύεται διότι διαβάζει καθημερινά πράγματα που του βιάζουν τη λογική, επιχειρήματα που αδυνατώ να πιστέψω ότι προέρχονται από πραγματικούς δημοσιογράφους παρά μόνο από παπαγάλους. Και το χειρότερο είναι, πως αποτελούν παπαγάλους εκείνου που διαλύει εκείνο που (υποτίθεται πως) αγαπούν. Εκεί η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Τέλος όμως η κουβέντα. Σας κούρασα και δεν είπαμε και τίποτα τελικά…