Ποτέ ξανά τέτοιο χάλι!

Μπήκα πριν από λίγο στο σπίτι μου γυρνώντας από το Μετς με ανάμεικτα συναισθήματα. Αν μη τι άλλο χαρά (ανακούφιση, για να το πω ακριβέστερα) που ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ απέφυγε τη μέγιστη ξεφτίλα του υποβιβασμού και από την άλλη προβληματισμό και οργή για το πως φτάσαμε ως εδώ.

Η ομάδα που προσωπικά είχα μεγαλώσει και έτρεχα στον Τάφο του Ινδού με Γόντικα, Τεντζέρη, Καζάζη και λοιπούς να σώνεται στο παραένα και κυρίως χάρη στον κόσμο που γέμισε το γήπεδο και έδωσε φτερά στους νεαρούς παίκτες;  Ε αυτά δεν γίνονται. Και επειδή έγιναν, καλό είναι να γίνουν και πάλι. Ποτέ ξανά.

Δεν είναι για να λέμε περισσότερα, ούτε για να… πανηγυρίζουμε και να κλείνουμε τραπέζια στα μπουζούκια. Και εγώ άλλωστε με το που έληξε το ματς σηκώθηκα και έφυγα. Αλίμονο, αν καθόμουν να το γλεντήσουμε κιόλας. Απλά μετά (και) απ’ όσα έγιναν στο ματς με τον Ολυμπιακό και την καζούρα των αντιπάλων κανείς ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ δεν γινόταν να το αφήσει έτσι και να μην βάλει τα στήθια του μπροστά για την αποφυγή του απόλυτου εξεφτελισμού.Ήταν ίσως το καμπανάκι. 

Ειδικός με τα του βόλεϊ δεν το παίζω, Παναθηναϊκός είμαι. Ας τα βάλουν κάτω οι αρμόδιοι να δουν τι πραγματικά έφταιξε, ας φύγουν με τις… κλοτσιές (και λίγα λέω) αυτοί που έφταιξαν, να καθαρίσει το τμήμα και να δούμε και πάλι μια άσπρη μέρα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…