Οι μέρες που περνούν μετά την αδειοδότηση του Παναθηναϊκού μοιάζουν αρκετά ήρεμες και δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα για να σχολιάσεις. Ο Φερέιρα, αν και διακρίνω πια καθημερινές... προσπάθειες φθοράς του με κάθε τρόπο, όλα δείχνουν ότι μένει (και αυτό είναι και το σωστό), τα πριγκιπικά απασχολούν σοβαρά μονάχα κάποιους (που τους λες στην... καλύτερη και αν δεχτείς ότι υποστηρίζετε την ίδια ομάδα) ρομαντικούς και έτσι το ενδιαφέρον του κόσμου βρίσκεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο θέμα του Ομπράντοβιτς. Και όχι άδικα.
Δεν έχει αλλάξει κάτι επί της ουσίας και για να συμβεί κάτι τέτοιο πριν την ερχόμενη Δευτέρα θα πρέπει να μπούμε μέσα στο μυαλό του ίδιου ή της οικογένειας, πράγμα κομματάκι δύσκολο. Εγραψα την Τρίτη κάποιες σκέψεις μου για το θέμα (http://trify-laras.blogspot.gr/2012/06/blog-post_05.html) και δεν έχω αλλάξει κάτι μέχρι τώρα.
Τις μοιράζομαι ξανά μαζί σας διότι, χωρίς να θέλω να κάνω το δικηγόρο κανενός, θα ήθελα με όποια δύναμη έχω να προλάβω κάποιες καταστάσεις και να μη χαθεί (αδίκως) η μπάλα. Mπορεί να είμαι και λάθος, έτσι όμως το βλέπω εγώ, αυτό νοιώθω, αυτό κάνω. Και το κάνω με μεγάλη άνεση διότι φυσικά και το τελευταίο πράγμα που μπορεί να μου προσάψει κάποιος είναι για παράδειγμα ότι πάω να κάνω πλάτες στο Δημήτρη. Αλλο όμως κάποια προσωπική αντιπαράθεση ή οτιδήποτε άλλο υπήρξε ή υπάρχει και άλλο ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΊΚΟΣ. Σωστά μέχρι εδώ; Ετσι να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε.
Καταρχήν είναι σαφές ότι το πράγμα δεν πάει καλά και πως οι πιθανότητες διαζυγίου για πρώτη φορά είναι τόσες πολλές. Γι' αυτό άλλωστε το συζητάμε κιόλας, ειδάλλως το ζήτημα θα είχε κλείσει σε λίγα μονάχα λεπτά. Θέλω να επαναλάβω λοιπόν πως για ότι κι αν γίνει (και προφανώς για το... κακό σενάριο) η αλήθεια είναι ΑΚΡΙΒΩΣ στη μέση και κανείς δεν πρέπει να τα βάλει είτε με τη μία είτε με την άλλη πλευρά. Για να μην ανεβαίνουν άλλο οι Γιαννακόπουλοι (αν δεν ανέβουν) είναι σαφές ότι δεν μπορούν να φτάσουν παραπάνω. Πως να το κάνουμε δηλαδή; Και είναι κάτι απολύτως ανθρώπινο και ρεαλιστικό. Θα πέσει φωτιά άλλωστε να μας κάψει όχι αν πούμε αλλά και αν...σκεφτούμε πως τσιγγουνεύονται να δώσουν τα λεφτά που ζητάει ο Ζοτς. Μιλάμε για ανθρώπους που κάθε χρόνο έμπαιναν και μπαίνουν μέσα με τα μπούνια για να δημιουργηθεί αυτό το θαύμα που κάνει περήφανο κάθε Παναθηναϊκό. Εγώ έτσι το βλέπω και για την προσφορά τους στο μπάσκετ δεν θα σταματήσω να τους τιμώ και να τους ευχαριστώ.
Από την άλλη ΦΥΣΙΚΑ και ο Ζοτς έχει τα... δίκια του. Ζητάει κάποια χρήματα όχι για να τα βάλει στην τσέπη αλλά για την ομάδα ΜΑΣ καθώς ξέρει καλύτερα από τον καθένα τη συνταγή της επιτυχίας. Είναι επίσης θεμιτό μετά από τόσα χρόνια και με ένα σκασμό κούπες στην κατοχή του να μη θέλει να ρισκάρει και να κάνει... ταρζανιές με παιδιά αμφιβόλου αξίας τα οποία θα πρέπει να απογειώσει. Οχι, πως δεν μπορεί, καθώς έχει πολλάκις αποδείξει πως τα καταφέρνει και με... ψίχουλα, αλλά να έχει κουραστεί κιόλας και να θέλει να παίξει στα πιο σίγουρα. Κανείς δεν μπορεί να τον κακίσει, το έχει κερδίσει το δικαίωμα αυτό από μόνος του.
Επομένως τι; Επομένως περιμένουμε και κάνουμε το σταυρό μας. Δεν υπάρχει Παναθηναϊκός αυτές τις μέρες που να μην έχει ένα κόμπο στο στομάχι, που να μην θέλει ακόμη και να πάει έξω από το σπίτι του Ζοτς και να τον παρακαλέσει να μείνει κοντά μας. Ότι κι αν γίνει όμως θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία, ωριμότητα και δίκαια συμπεράσματα. Μπορεί σε κάποιους αυτό που γράφω να μοιάζει με... επικήδειος, είναι ωστόσο (νομίζω) απλά μια ρεαλιστική περιγραφή της κατάστασης. Μακάρι όλα αυτά που ζούμε να είναι το απόγευμα της Δευτέρας απλά ένα κακό όνειρο. Είμαι σίγουρος πως και η οικογένεια Γιαννακόπουλου το ίδιο νοιώθει για έναν άνθρωπο που ήρθε και της έδιωξε κάθε σκοτούρα. Αυτά...
Δεν έχει αλλάξει κάτι επί της ουσίας και για να συμβεί κάτι τέτοιο πριν την ερχόμενη Δευτέρα θα πρέπει να μπούμε μέσα στο μυαλό του ίδιου ή της οικογένειας, πράγμα κομματάκι δύσκολο. Εγραψα την Τρίτη κάποιες σκέψεις μου για το θέμα (http://trify-laras.blogspot.gr/2012/06/blog-post_05.html) και δεν έχω αλλάξει κάτι μέχρι τώρα.
Τις μοιράζομαι ξανά μαζί σας διότι, χωρίς να θέλω να κάνω το δικηγόρο κανενός, θα ήθελα με όποια δύναμη έχω να προλάβω κάποιες καταστάσεις και να μη χαθεί (αδίκως) η μπάλα. Mπορεί να είμαι και λάθος, έτσι όμως το βλέπω εγώ, αυτό νοιώθω, αυτό κάνω. Και το κάνω με μεγάλη άνεση διότι φυσικά και το τελευταίο πράγμα που μπορεί να μου προσάψει κάποιος είναι για παράδειγμα ότι πάω να κάνω πλάτες στο Δημήτρη. Αλλο όμως κάποια προσωπική αντιπαράθεση ή οτιδήποτε άλλο υπήρξε ή υπάρχει και άλλο ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΊΚΟΣ. Σωστά μέχρι εδώ; Ετσι να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε.
Καταρχήν είναι σαφές ότι το πράγμα δεν πάει καλά και πως οι πιθανότητες διαζυγίου για πρώτη φορά είναι τόσες πολλές. Γι' αυτό άλλωστε το συζητάμε κιόλας, ειδάλλως το ζήτημα θα είχε κλείσει σε λίγα μονάχα λεπτά. Θέλω να επαναλάβω λοιπόν πως για ότι κι αν γίνει (και προφανώς για το... κακό σενάριο) η αλήθεια είναι ΑΚΡΙΒΩΣ στη μέση και κανείς δεν πρέπει να τα βάλει είτε με τη μία είτε με την άλλη πλευρά. Για να μην ανεβαίνουν άλλο οι Γιαννακόπουλοι (αν δεν ανέβουν) είναι σαφές ότι δεν μπορούν να φτάσουν παραπάνω. Πως να το κάνουμε δηλαδή; Και είναι κάτι απολύτως ανθρώπινο και ρεαλιστικό. Θα πέσει φωτιά άλλωστε να μας κάψει όχι αν πούμε αλλά και αν...σκεφτούμε πως τσιγγουνεύονται να δώσουν τα λεφτά που ζητάει ο Ζοτς. Μιλάμε για ανθρώπους που κάθε χρόνο έμπαιναν και μπαίνουν μέσα με τα μπούνια για να δημιουργηθεί αυτό το θαύμα που κάνει περήφανο κάθε Παναθηναϊκό. Εγώ έτσι το βλέπω και για την προσφορά τους στο μπάσκετ δεν θα σταματήσω να τους τιμώ και να τους ευχαριστώ.
Από την άλλη ΦΥΣΙΚΑ και ο Ζοτς έχει τα... δίκια του. Ζητάει κάποια χρήματα όχι για να τα βάλει στην τσέπη αλλά για την ομάδα ΜΑΣ καθώς ξέρει καλύτερα από τον καθένα τη συνταγή της επιτυχίας. Είναι επίσης θεμιτό μετά από τόσα χρόνια και με ένα σκασμό κούπες στην κατοχή του να μη θέλει να ρισκάρει και να κάνει... ταρζανιές με παιδιά αμφιβόλου αξίας τα οποία θα πρέπει να απογειώσει. Οχι, πως δεν μπορεί, καθώς έχει πολλάκις αποδείξει πως τα καταφέρνει και με... ψίχουλα, αλλά να έχει κουραστεί κιόλας και να θέλει να παίξει στα πιο σίγουρα. Κανείς δεν μπορεί να τον κακίσει, το έχει κερδίσει το δικαίωμα αυτό από μόνος του.
Επομένως τι; Επομένως περιμένουμε και κάνουμε το σταυρό μας. Δεν υπάρχει Παναθηναϊκός αυτές τις μέρες που να μην έχει ένα κόμπο στο στομάχι, που να μην θέλει ακόμη και να πάει έξω από το σπίτι του Ζοτς και να τον παρακαλέσει να μείνει κοντά μας. Ότι κι αν γίνει όμως θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία, ωριμότητα και δίκαια συμπεράσματα. Μπορεί σε κάποιους αυτό που γράφω να μοιάζει με... επικήδειος, είναι ωστόσο (νομίζω) απλά μια ρεαλιστική περιγραφή της κατάστασης. Μακάρι όλα αυτά που ζούμε να είναι το απόγευμα της Δευτέρας απλά ένα κακό όνειρο. Είμαι σίγουρος πως και η οικογένεια Γιαννακόπουλου το ίδιο νοιώθει για έναν άνθρωπο που ήρθε και της έδιωξε κάθε σκοτούρα. Αυτά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου