Πάνε γυρεύοντας!

Πέρα από το… δεδομένο, ότι δηλαδή είναι ντροπή για τη φανέλα και την ιστορία της ομάδας να παρουσιάζεται αυτό το χάλι, υπάρχει και κάτι ακόμη. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού, με την τραγική τους αυτή εικόνα, αδικούν και τους εαυτούς τους σβήνοντας ότι με κόπο και ιδρώτα είχαν χτίσει.

Η φετινή σεζόν πρόσφερε ασπίδα και «άφεση αμαρτιών» στο ποδοσφαιρικό τμήμα διότι απλούστατα έβλεπαν οι πάντες πως γινόταν υπέρβαση και πως το «μόνοι εναντίον όλων» αποτυπώνεται στην πλήρη του έκφραση. Αυτό ίσχυε όσο αντίπαλος ήταν ο Ολυμπιακός και το παρασκήνιο που τον σπρώχνει.

Το να μην μπορείς να κερδίσεις… κάποιον Ατρόμητο και να χάνεις από μια ΑΕΚ που εδώ και χρόνια είναι για λύπηση σε όλους τους τομείς δεν μπορεί να το «κρύψει» καμία διοικητική ανυπαρξία, κανένα οικονομικό πρόβλημα. Είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας αυτό, διότι δεν νομίζω κανείς από τους παίκτες όταν είναι μέσα στο παιχνίδι να σκέφτεται τις… πληρωμές, την ώρα που (κάνει πως) παίζει. Απλώς είναι στιγμές που έχουν νοοτροπία της πλάκας.

Ούτε οι τραυματισμοί αποτελούν δικαιολογία. Ο Σεϊταρίδης που μπήκε στη θέση του Σπυρόπουλου, ακόμη και τώρα, στα τελευταία του, είναι μια κλάση πάνω. Όσο για τον Νίνη, που ήταν κεφάτος μέχρι να σπάσει τη μύτη του, επίσης δεν συγκρίνεται με τον Καραγκούνη ο οποίος εδώ και δύο μήνες και δίχως να έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, δίνει μαθήματα επαγγελματισμού και νοοτροπίας. Και σημειωτέων είναι και ο ΜΟΝΟΣ που δικαιούται να έχει σοβαρά παράπονα από την ελάχιστη χρησιμοποίησή του αφού αυτοί που παίζουν είναι... με διαφορά χειρότεροί του.

Βέβαια, επειδή έχασε από την ΑΕΚ ο Παναθηναϊκός δεν έχασε και την έξοδό του στο Τσάμπιονς Λιγκ, απλά τη δυνατότητα να το «δέσει» απώλεσε. Πέρσι τέτοια εποχή μέχρι και να μείνει εκτός Ευρώπης είχε κινδυνέψει, αλλά σοβαρότητα και με τρία στα τρία βγήκε πρώτος. Θα μπορούσε να το έχει ήδη τελειώσει και όχι να δίνει δικαιώματα πηγαίνοντας… γυρεύοντας για κράξιμο. Αυτό και τίποτα άλλο…