ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ στον «τελευταίο χορό»!

Σε τέτοιες περιπτώσεις το ποτήρι ο καθένας μπορεί να το βλέπει όπως θέλει. Άλλος μισογεμάτο και άλλος μισοάδειο. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τη φετινή πορεία του Παναθηναϊκού, άσχετα αν το φινάλε τον βρίσκει με… εντελώς άδεια χέρια.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα τη χαρακτήριζες σούπερ αποτυχημένη και θα… καθάριζες. Διπλός αποκλεισμός από τον κάθε πικραμένο στην Ευρώπη (από ομάδες που δίνουν μάχη παραμονής στην πατρίδα τους), έξω νωρίς από τον Πανιώνιο στο Κύπελλο, μπλακ άουτ και χαμένο πρωτάθλημα στο φινάλε από τον Ολυμπιακό. Το θέμα ωστόσο σηκώνει κουβέντα διότι πολύ απλά οι συνθήκες ΔΕΝ ήταν φυσιολογικές.

Δεν χρησιμοποιούσαμε τυχαία τον όρο «υπέρβαση» και «ποδοσφαιρικό θαύμα» για τον φετινό Παναθηναϊκό. Διότι αυτό που υπό άλλες συνθήκες έμοιαζε αυτονόητο, θύμισε όντως υπέρβαση. Μια ομάδα παρατημένη από τους πάντες και τα πάντα, με ρόστερ αποψιλωμένο και στη «φάπα» από τα θεσμικά όργανα, θα έλεγε κανείς πως και πολύ άντεξε. Όλα αυτά είναι λίγο έως πολύ γνωστά και καταγεγραμμένα από κάποιους.

Αν βέβαια το καλοκαίρι υπήρξε η δικαιολογία ότι η ομάδα ήταν σοκαρισμένη από τις κοσμογονικές αλλαγές (που ήρθαν και… θα έρχονταν), με τον Πανιώνιο σου έκλεψε την πρόκριση ο Κάκος και ο Ολυμπιακός σε προσπέρασε γιατί εκτός από βάθος πάγκου είχε τον απόλυτο έλεγχο στο παρασκήνιο αλλά και την επικοινωνία, τώρα πια δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Απόψε τα πράγματα είναι… μονόδρομος!

Ακόμη κι αυτός ο παρατημένος Παναθηναϊκός με τους απλήρωτους παίκτες δεν έχει καμία δικαιολογία να μην κερδίσει απόψε την χειρότερη ΑΕΚ. Όχι, να κάτσει στη βολική ισοπαλία αλλά να την κερδίσει. Kαι μάλιστα ΑΝΕΤΑ. Είναι μονόδρομος και συνάμα υποχρέωση των παικτών να τελειώσουν αυτό το παραμύθι, γιατί τράβηξε πολύ. Οι δύο πρόσφατες ήττες από τη συγκεκριμένη ομάδα, ασχέτως κι αν ντέρμπι λογίζονται ΜΟΝΟ τα ματς με τον Ολυμπιακό, ενόχλησαν και ξενέρωσαν πολύ κόσμο και θα πρέπει να αποκατασταθεί η τάξη. Αμεσα και πανηγυρικά. Γιατί αλλιώς οι παίκτες το όποιο δίκιο είπαμε πως έχουν θα το χάσουν.

Από την πλευρά του νομίζω ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει αρκετούς λόγους για να πάει απόψε στο ΟΑΚΑ. Και δεν λέω μόνο για τους οργανωμένους, που στήριξαν ΟΣΟ ΚΑΝΕΙΣ τη φετινή προσπάθεια, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο της ομάδας που στα περισσότερα ματς… απείχε διακριτικά. Καταρχήν για να χειροκροτήσει τους παίκτες και τον προπονητή για την υπέρβαση που λέγαμε παραπάνω. Επιπλέον και με βάση αυτά που αναμένονται, ο κύκλος της ομάδας αυτής σιγά – σιγά κλείνει και του χρόνου σχεδόν τίποτα δεν θα μοιάζει με το τώρα καθώς η λογική θα είναι (θέλοντας και μη) διαφορετική.  

Αξίζουν λοιπόν ένα χειροκρότημα τα παιδιά αυτά (αρκεί να κερδίσουν φυσικά) σε αυτόν τον τελευταίο χορό. Ο Νίνης για παράδειγμα, ένα δικό μας παιδί, φεύγει για την Ιταλία και το «εις το επανιδείν» ίσως είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε. Επιπλέον είναι και το τελευταίο ματς της σεζόν. Όλοι μας θα κάνουμε καιρό να ξαναδούμε την Πανάθα και ένα… στερητικό σύνδρομο θα υπάρξει.

Για τον Λυμπερόπουλο δεν μπορώ να πω εγώ στον κόσμο αν θα πρέπει να τον χειροκροτήσει ή όχι, ειδικά από τη στιγμή που κατεβαίνει ως αντίπαλος σε μη αδιάφορο ματς. Ότι νοιώθει ο καθένας ας το κάνει με γνώμονα πάντα ότι πρόκειται για έναν αδαμάντινο χαρακτήρα τον οποίο έφαγαν με τη στάμπα του κλικαδόρου και του λούζερ οι τσάτσοι του Βαρδινογιάννη. Για ένα παιδί που έριξε πόρτα στον Ολυμπιακό, που ποτέ δεν προκάλεσε και που όσες φορές βρέθηκε απέναντί μας ήταν σεμνός και ταπεινός. Αυτά και… όσοι πιστοί προσέλθετε!