Πονάνε όσοι αγαπάνε…

Δύσκολη βραδιά η συγκεκριμένη κυριακάτικη για τους περισσότερους φίλους του Παναθηναϊκού. Γι’ αυτό και χρησιμοποίησα τον τίτλο αυτό. Και επειδή θεωρώ ότι μπορώ να νοιώσω και να περιγράψω τα συναισθήματα του οπαδού θα γράψω το συγκεκριμένο κομμάτι για να περιγράψω την κατάσταση.

Σε σχέση με τα προηγούμενα ματς λοιπόν ο κόσμος ήρθε στο ΟΑΚΑ. Όχι, τίποτα τρελά πράγματα, αλλά κάτι παραπάνω από ένα δεκάρικο το είχε. Καλά ήταν, μην ζητάμε και υπερβολές. Οι περισσότεροι ωστόσο παρότι είχαν όλη την καλή διάθεση να ενισχύσουν την ομάδα, δεν μπορούσαν να το βγάλουν, τουλάχιστον σε διάρκεια. Κάτι τους φρέναρε. Με αποκορύφωμα το ζωντανότερο κομμάτι της κερκίδας, το πέταλο δηλαδή του Φορέα που είχε εξάρσεις αλλά και εντελώς νεκρά (και φυσιολογικά θα έλεγα) σημεία.

Ο περισσότερος κόσμος σαν να είχε ένα πλάκωμα στο στήθος, σαν κάτι να τον βάραινε. Σαν να έβλεπε μπροστά του ένα φιλμ με τα πριν, τα τώρα και τα προσεχώς. Και δεν είχε από κάπου να πιαστεί, έψαχνε και δεν έβρισκε την ελπίδα. Στην κερκίδα των επισήμων ο Σωτήρης Κυργιάκος ως θεατής και στο χορτάρι ο τίμιος αλλά λίγος Σαριέργκι. Στα κιτρινόμαυρα ο Λύμπε, αυτή η παιχτούρα που η αφίσα του παραμένει σε τόσα και τόσα δωμάτια ξανά σαν αντίπαλος της ομάδας ΤΟΥ.

Από την άλλη το μεγαλύτερο ταλέντο που ανέδειξε τα τελευταία χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο να κουνάει μαντίλι, επειδή δεν μπορούμε να τον καλύψουμε. Αυτό το παιδί θαύμα την κάνει για την Πάρμα ενώ υπό νορμάλ συνθήκες θα έμενε για πλάκα στην Παιανία. Μέχρι και ο Καραγκούνης, ότι πιο ζωντανό διαθέτει αυτή η ομάδα,  μπήκε και στο πρόσωπό του δεν είχε τη γνωστή διάθεση, αφού οι αμφιβολίες για το αύριο τον βάραιναν.

Στον πάγκο ένας άνθρωπος που έκανε «παπάδες» φέτος να αποθεώνεται από τον λαό, μα κανείς να μην μπορεί να πει αν θα είναι και του χρόνου μαζί μας. Θέλει κι αυτός κάποιος εγγυήσεις και για την ώρα δεν τις έχει δει. Πέρσι το καλοκαίρι έφυγαν ο Σισέ και ο Ζιλμπέρτο, φέτος κανείς δεν ξέρει που θα σταματήσει το κοντέρ και τα πάντα μοιάζουν να είναι στον αέρα.

Εξασφαλίσαμε έστω και με κόπο τη θέση που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ και δεν ξέρουμε αν θα πάρουμε την άδεια να παίξουμε. Γενικώς ο κόσμος ψάχνει πράγματα να χαρεί και δεν βρίσκει. Όλα είναι ανοιχτά, όλα είναι στον αέρα. Ακόμη και το σχέδιο του Αλαφούζου, που ΟΛΟΙ πρέπει να στηρίξουμε σχέδιο σωτηρίας είναι και όχι εκτόξευσης. Στη λογική του βλέποντας και κάνοντας.

Δεν το γράφω αυτό το κομμάτι για να σας κάνω μαύρη τη ζωή. Κανείς μας άλλωστε δεν θα αγαπήσει περισσότερο ή λιγότερο τον Παναθηναϊκό επειδή κάτι δεν πάει καλά. Τα ξέρετε άλλωστε και τα ξέρουμε. Και μακάρι να βρεθεί μια λύση, μακάρι να ξυπνήσουμε από αυτό το κακό όνειρο που ζούμε και να γίνουν όλα όχι απλώς όπως παλιά, αλλά και καλύτερα. Νομίζω πως αυτός ο κόσμος, αυτή η ομάδα, αξίζουν σαφώς μεγαλύτερες χαρές. Και στον τομέα που ο καθένας μπορεί θα πρέπει όλοι να βοηθήσουμε για να έρθουν ξανά.