Μου ξανάρχονται ένα – ένα…

1^η Μαρτίου σήμερα, 1η Μαρτίου και τότε. Δεκαεπτά χρόνια μετά και κάποιες στιγμές τις θυμάμαι σαν τώρα. Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός  2-3 στο Καραϊσκάκη με το βουνό να αποκρούει το πέναλτι στις καθυστερήσεις και την… τάβλα να βαράει κόκκινα.

Ήμουν ακόμη στα ξεκινήματα της δημοσιογραφίας (δεύτερο χρόνο στη σχολή),  το αίμα μου έβραζε ακόμη και φυσικά πήγαινα στα γήπεδα οργανωμένα. Είχαμε χάσει 2-1 στο πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ και οι περισσότεροι από τους φίλους μου μας κοιτούσαν σαν χαζούς που θα πηγαίναμε στο Καραϊσκάκη να φάμε την… πίκρα της ρεβάνς και του αποκλεισμού.

Θυμάμαι πάντως ότι τόσο εγώ όσο και ο συμμαθητής μου - και παντού και πάντα μαζί στα γήπεδα - ο Κώστας ο Κουρτέσης (να τον έχει ο Θεός καλά εκεί ψηλά που μας βλέπει τώρα) δεν το συζητάγαμε καν αν θα πάμε. Το είχαμε σίγουρο κι ας τρώγαμε και τέσσερα.

Η μόνη «έκπτωση» που κάναμε ήταν ότι για πρώτη φορά αποφασίσαμε να μην πάμε με την πορεία από την Βικτώρια στο γήπεδο. Κασκολάκι στη μέσα τσέπη και κατευθείαν από το Παλαιό Φάληρο στο Καραϊσκάκη που ήταν και δίπλα κι ας έμοιαζε… αποστολή αυτοκτονίας, αν σε έπαιρναν χαμπάρι ότι δεν ήσουν γαύρος. Είχαμε ήδη πάρει το εισιτήριό μας από τον Στέφανο στους τότε Cockneys (επειδή ήμασταν λίγοι νομίζω καθίσαμε στη 12 και δεν φτάσαμε ως τη 14), δώσαμε ραντεβού στον Παχό, απέναντι από τον Φλοίσβο και τραβήξαμε το.. δρόμο μας, χωρίς τα υπόλοιπα "αδέρφια" που ήταν ήδη στην Αλεξάνδρας.

Είπα για τις πορείες και θυμάμαι τις τότε ωραίες και - σχετικά - ακίνδυνες εποχές. Γιατί και τότε έπεφτε ξύλο και γίνονταν επεισόδια, αλλά υπήρχαν όρια και ΣΕΒΑΣΜΟΣ. Στον αντίπαλο και τη ζωή.  Να μαζεύεσαι από νωρίς στο Πεδίο, να πηγαίνεις με τα πόδια στη Βικτώρια (μια φορά φτάσαμε μέσω Πειραιώς ως το Καραϊσκάκη, στο 3-4) και από εκεί με το τρένο ως το νέο Φάληρο. Τότε που δεν υπήρχαν ούτε δολοφονίες ούτε τίποτα, πλην εξαιρέσεων φυσικά. Αντε καμιά πέτρα στα βαγόνια στο Μοσχάτο και τέλος. Το ίδιο και με την ΑΕΚ. «Τρενάτος» μέχρι τα Πευκάκια και από εκεί «ποδαράτος» μέσα από τη γειτονιά και το πάρκο. Ωραίες εποχές, καμία σχέση με το τώρα, για όσους τις ζήσαμε και μακάρι να μπορούσαν να τις βιώσουν και τα σημερινά παιδιά.

Ένα ματς όλα τα λεφτά λοιπόν. Με τον Βαζέχα να σε στέλνει στον ουρανό στο 87’, στις καθυστερήσεις να σου φτάνει στην… κάλτσα και τελικά να σε απογειώνει το βουνό στο ενενήντα φεύγα. Δυο χιλιάδες άτομα να τραγουδάνε «2-3 στο 93’» και «τώρα όλοι οι γαύροι είναι τάβλα» και να βλέπεις απέναντι τις κερκίδες να μην αδειάζουν για κανένα μισάωρο διότι δεν είχαν καν τη δύναμη να σηκωθούν από τα τσιμέντα του «παλιού» Καραϊσκάκη.

Θυμάμαι επίσης και την τρελή επιστροφή στην Αθήνα μετά. Με το τρένο, αν δεν κάνω λάθος, να σταματάει στα Πατήσια όπου υπήρχε αγώνας μπάσκετ με τον Σπόρτινγκ και ακολούθησε… τρίτο ημίχρονο με φοβερό γλέντι. Ωραίες εποχές ρε παιδιά…