Γιάννη (ξανά) φουσκώνει το ποτάμι!

Το τελευταίο πράγμα για το οποίο καίγομαι, πλέον, σε αυτή την πιάτσα που εργάζομαι είναι οι «δικαιώσεις». Στα παπάρια μου τις γράφω, σας το έχω ξαναπεί κι άλλες φορές. Όπως στο ίδιο ακριβώς σημείο γράφω και όσους τόλμησαν να με κατηγορήσουν επειδή τους χάλαγα το… όνειρο από την ΠΡΩΤΗ ώρα που έσκασε μύτη ο Τσάκας και γλεντάει ολόκληρη τη δημοσιογραφική πιάτσα.

Ναι σαφώς και χαίρομαι άμα βγάζω μια καλή είδηση ή αν επιβεβαιώνεται μια εκτίμησή μου, αλλά μετά από 18 χρόνια σε αυτή τη δουλειά υπάρχουν κι άλλα πράγματα που με συγκινούν και στην τελική δεν νομίζω πως έχω να αποδείξω και πολλά. Ο καθένας μετά από μια διαδρομή έχει δώσει τα δείγματά του και δεν δίνει καθημερινές εξετάσεις. Εκτός κι αν είναι κωλοτούμπας, οπότε συνιστά από μόνος του μια ξεχωριστή κατηγορία. 

Αφήστε δε που αν είναι για το καλό του Παναθηναϊκού θα προτιμούσα να πέσω έξω και να… εκτοξευτεί η ομάδα. Η ιστορία με τους Πρίγκιπες και τους… Πακιστανούς του Τσάκα αρχίζει πλέον να ξεφουσκώνει και σιγά – σιγά ξυπνάει και ο τελευταίος. 

Περισσότερο γελάω με τους… δικαιωμένους «συναδέλφους» μου οι οποίοι πέντε μήνες μετά αρχίζουν να ειρωνεύονται το στόρι πιστεύοντας ότι θα την βγάλουν έτσι άπλα και πως ο κόσμος ξεχνάει. Εντάξει, μπορεί κάποιοι να έχουν μνήμη χρυσόψαρου, πλην όμως κάποιοι δεν θα ξεχάσουν ΠΟΤΕ. Ειδικά όσους δεν το έκαναν από… αφέλεια.   

Επειδή σήμερα έσκασαν μύτη και πάλι οι κύκλοι του Τζίγκερ για να μαζέψουν τα… ασημάζευτα εγώ θα επαναλάβω ότι για όλο αυτό που βίωσε ο Παναθηναϊκός (και) τους τελευταίους μήνες η ευθύνη είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥ. Το ποτάμι της οργής φουσκώνει ξανά και προσωπικά του το είχα γράψει στα μέσα Δεκέμβρη και στο Leoforos. Επειδή δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε σας ξαναβάζω το σχετικό απόσπασμα, ενώ όποιος θέλει να περάσει την ώρα του και να… γελάσει, μπορεί να μπει και στο Gazzetta και να διαβάσει ΕΝΑ ΠΡΟΣ ΕΝΑ τα άρθρα μου

"Αλ Σαούντ λοιπόν ΤΕΛΟΣ. Πως λέμε “καλαμαράκια τέλος” ένα πράγμα; Ε κάτι τέτοιο και μην ρωτάτε και πολλά. Τζάμπα η τόση αβάντα και οι τόσες υποσχέσεις γι' αυτόν τον τρελό και φανατικό Παναθηναϊκό αδέρφια. “Ψεύτικα ήταν τα φιλιά σου ψεύτικα τα δάκρυά σου, ψεύτικα τα σ' αγαπώ σου, όλα ήταν ψεύτικα” που λέει και η Αννούλα. Ο Πρίγκιπας την έκανε και δεν τον είδαμε ποτέ.

Καταρχήν εκείνο που συνιστώ τούτη τη στιγμή είναι ψυχραιμία και καθαρό μυαλό. Θα ακούσετε πολλά, οι νέοι “επενδυτές” μπορεί πλέον να “φέρουν” όχι τον Ροναλντίνιο αλλά και τον Μέσι σε συσκευασία δώρου, γενικώς το “θα” πάει... σύννεφo. Πρόκειται άλλωστε για “γερά” πορτοφόλια και όχι... Αλ Σαούντ. Αυτό τουλάχιστον είναι πιστοποιημένο, οπότε ένα σενάριο για να ψήσεις τίποτα ανυποψίαστους θα βρεθεί. Ειδικά αν του βάλεις και ένα ωραίο “περιτύλιγμα”, το οποίο φαντάζομαι ότι έχει ήδη γραφτεί στο σχετικό σενάριο και θα είναι κι αυτό σχετικά “εμπορικό” (πρόεδρος Θανάσης κλπ).

Προσωπικά δεν πίστευα και δεν πιστεύω ΤΙΠΟΤΑ. Οχι, γιατί δεν θέλω την... εκτόξευση (ΜΑΚΑΡΙ θα ξαναγράψω και όποιος κατάλαβε κατάλαβε) όπως λένε διάφοροι τύποι τελειωμένοι από τον Παναθηναϊκό, αλλά γιατί και αυτή η ιστορία βρωμάει από παντού και έχει... χιλιάδες ερωτηματικά. Με βασικότερο την παρουσία αυτού του αστείου τύπου που λέγεται Βλάσης Τσάκας. Οι συγκεκριμένοι ανύπαρκτοι τύποι πάντως αν θέλουν ας ψάξουν τίποτα άλλο να μου καταλογίσουν, εκτός της δουλειάς μου. Για το πως και πόσο αγαπάω αυτή την ομάδα δεν τους παίρνει, το ξέρουν και οι πέτρες αυτό. Αρκετά ξεφτιλίστηκαν. Και το θέμα πλέον είναι ότι σχεδόν κανείς δεν έχει τη δύναμη και το κουράγιο να τους πιστέψει. Ούτε και αυτοί οι λίγοι που το είχανε φάει αμάσητο.

Καταρχήν, για να μην το ξεχάσω, αισθάνομαι περηφάνια για τα παιδιά του Φορέα που από την ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ έβγαλαν στη σέντρα όλη αυτή την ιστορία που είχε στηθεί. Βλέπετε το μυαλό τους κόβει περισσότερο και από... καθηγητές πανεπιστημίου. Κάτι τέτοιοι ήταν που φώναζαν “γαυράκια έρχεται ο Αλ Σαούντ”, “γίγαντα Βλάση πως τον ταπώνεις τον Μαρινάκη” και διάφορα άλλα χαριτωμένα. Δεν τους κακίζω φυσικά γιατί το όλο παραμύθι είχε σερβιριστεί μαεστρικά και αν ήσουν λιγάκι έξω από τα πράγματα μπορεί και να το έτρωγες. Συμβαίνουν κι αυτά, αν και από ένα σημείο και μετά δεν γίνεται να μην ξυπνάς.

Εγώ αυτό που βλέπω και πάλι είναι πάντως άλλο και όχι την εκτόξευσή μας. Βλέπω το ποτάμι της οργής να φουσκώνει ξανά και τα νερά να πνίγουν και πάλι τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Δεν μου κάνει εντύπωση αν δεν το καταλαβαίνει, δεν έχω άλλωστε κάτι χειροπιαστό από το παρελθόν που θα μου αποδεικνύει ότι υπάρχει ίχνος σοβαρότητας στον τρόπο με τον οποίο διοικούσε τον Παναθηναϊκό και σκεφτόταν το θέμα ποδόσφαιρο.

Είναι γνωστό ότι με την συμπεριφορά του ο Γιάννης Βαρδινογιάννης όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται “μπροστά” ξεφτίλιζε τον Παναθηναϊκό με την έλλειψη σεβασμού σε αυτό που του έδωσε η οικογένειά του. Αυτό πλέον που έχω καταλάβει είναι ότι ο κόσμος λιγότερο γελάει ή κλαίει με τα χάλια του συλλόγου και περισσότερο με τον ίδιο τον Τζίγκερ. Και εκτός από τους οπαδούς, που άλλωστε ποτέ δεν τον συμπάθησαν και το χρησιμοποιεί ως επιχείρημα του στιλ “δεν έχω κάτι να χάσω” τώρα πια νομίζω πως γελάει μαζί του ακόμη και ο “κύκλος” του. Διότι πολύ απλά ΔΕΝ ΠΕΙΘΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ...»!